Zwitserland!

14 juni 2014 - Orbe, Zwitserland

Sinds Besancon is het prachtig, heel anders dan ervoor. Bossen, beekjes, steeds andere rivieren en heel veel bloemen, bermen en hele velden vol. Heuvels, behoorlijk, bergen misschien?, daardoor wordt mijn wandelkunst ernstig op de proef gesteld. Voor wie  niet eerder met mij in bergen heeft gewandeld: klimmen is niet mijn sterkste kant. En de bijna 700 km die in de benen zitten, helpen daar niet voor. Van de citadel van Besancon terug naar rivierniveau, vervolgens binnen enkele kilometers klauteren tot een niveau neerkijkend op de citadel was heftig, maar wel beloond met weer een beetje cultuur, zie verder. De volgende dag was ditnog sterker, van hoog terug naar rivierniveau, per GR., omdat de via francigena alleen langs de weg lopen is, zo saai..., maar vervolgens om naar Ornans te komen nog even een bergkammetje over. Een paadje was zo steil dat je het bijna niet herkende, en alleen maar op je tenen kon lopen, en ik elke 50 passen moest wachten tot mijn hartslag weer onder de 180 was. Gelukkig in het bos en niet in de zinderende hitte in de zon (en niemand die me zag). Later op de dag nog 2 forse klimmen. Wel eens goed om dat alleen te doen: niemand om tegenaan te zeuren, maar ook niemand die ergerlijk hindeachtig de berg ophuppelt. Ik heb bijna niet tegen mezelf gezeurd, mindful stap voor stap naar boven. En bovenaan was ik zo uitgeput o nee het was zo laat, dat ik de mevrouw van het prachtige chambres d'hote heb gebeld en gevraagd of ze me alsjeblieft de laatste 5 km kon komen halen... Nog 2 dagen door de prachtige Jura gelopen, om helemaal blij van te worden. Vandaag de grens over gelopen, een huisje en borden gezien, maar geen persoon in uniform, erg onzwitsers. En ben ik weer van een niveau van 1100 m afgedaald naar 500 m, in een wedstrijdje met een beek, die de rotsen had uitgesleten tot een imposante gorge. Deed me denken aan de Siërra de Guara vorig jaar.

dat beetje christelijke cultuur boven Besancon was een heel mooi sober kerkje waar ik goed even kon uitpuffen. Maar toen ik dat zat te doen kwam er duidelijk een soort priester aan en daarna nog 3 mannen en werd ik uitgenodigd om mee te doen aan hetmiddaggebed. Dat wilde ik natuurlijk, wie zou dat niet willen. Genieten van nu eens een mannenkoortje. Het bleek een communaute van Franciscaner broeders te zijn, bij wie ik nadat ze ook voor de pelerins hadden gebeden, mocht blijven lunchen. En dat werd een vrolijke boel. Het zijn de mannen die 2 aan 2 de wereld ingaan in bruine habijten en een touw om hun middel om met de mensen te praten, en met niets bij zich, zeker niet zo'n lachwekkend zware rugzak als ik. Dat zijn pas echte pelerins. De 2 die binnenkort weer op pad gingen, waren echt vrolijke aardige mannen, zou je wel een avondje mee in een bar kunnen zitten.

ik loop en ik loop en ik loop en ik vind het heerlijk. Heb geen last meer van afstanden, ik loop. Zie de bloemen, roofvogels vandaag, fietsers en motorrijders, hoor en ruik die laatste ook, hoor de vogels in het bos, het water van de beek, voel de wind (oost dus verkoelend hier) door mijn haar. En af en toe een beetje pijn in mijn schouder, signaal om even te stoppen. En ben de hele dag buiten, precies wat ik wou. Het hoofd is goed. Ik lees stukjes Thich nhat Hanh, en Seneca... En om metmijn voeten op de grond te blijven, mail, sms en sapp ik met jullie allemaal. Wat een heerlijke basis!

Gisteren in een langlaufdorp in de Jura (ideetje, bejaarde skiërs!) onthaald door expelerins naar Santiago, Jean Claude en Sylvie, die behalve dat ze hun hele leven op zijn kop gezet hebben na hun tocht, ook de pelerins van de via francigena zijn gaan ontvangen. Erg warm en gezellig. Met als toegift een glaasje Gentiane die de vader van Sylvie had gemaakt. sylvie heeft vanochtend maar een eindje met me meegelopen.

Ik groet jullie! Tot de volgende keer!

 

Foto’s

1 Reactie

  1. Arda:
    15 juni 2014
    Kom dit binnenloop dit prachtige blog. Wat stoer, wat een prachtige foto's, wat heerlijk zal dat zijn. En zo knap dat je dit doet!